| |
Szkoła Podstawowa nr 6
im. Ryszarda Peryta
ul. św. Kingi 1
65-215 Zielona Góra
tel/fax 68 454 87 47
e-mail: sp6.zgora@gmail.com
Inspektor ochrony danych:
Kamil Kolenik, tel. 880 100 367
email: iod1@cuw.zielona-gora.pl
 |
|
Nowa strona internetowa szkoły SP 6
ze11.pl
| Samodzielność? jak wypracować ją u dziecka? » 14-04-2021 | | Co zrobić, aby zachęcić dziecko do samodzielności? | | | "Najlepszym miejscem pod słońcem na ziemi jest dom, w którym dzieciom dano prawo dokonywania wyborów, mogących przygotować je do odpowiedzialnych decyzji
w przyszłości".
G. MacDonald
Samodzielność to podstawowa potrzeba małego człowieka. Daje wolność, która jest potrzebna do rozwoju. Nie można bowiem być ciągle zależnym od drugiej osoby, bo jak wtedy uczyć się nowych rzeczy?
"Pomóż mi to zrobić samodzielnie" (M. Montessori) - samodzielność buduje poczucie własnej wartości, uczy, że to co robię jest ważne i pozwala dostrzec efekty mojej pracy.
Proponuję krótkie ćwiczenie zaczerpnięte z warsztatów "Szkoła dla Rodziców i Wychowawców".
Refleksja ma na celu uświadomienie nam następujących spraw:
- Co robię za dziecko, choć wiem, że nie powinnam/nie powinienem tego robić?
- Co robię za dziecko, bo moja wewnętrzna motywacja "podpowiada" mi, że:
* to jest dla niego za trudne;
* jeszcze się w życiu napracuje;
* nie mogę się nim wysługiwać;
* sama/sam zrobię to szybciej/lepiej;
- Co robię za dziecko, bo moja wewnętrzna motywacja "podpowiada" mi, że nie jestem w porządku?
- Co robię za dziecko, bo pewne jego zdania mnie paraliżują, np. ?Mamo/Tato, ale ja się wstydzę/ boję/ nie dam sobie rady?
Co zrobić, aby zachęcić dziecko do samodzielności?
Poniższe wskazówki pochodzą z książki A. Faber i E. Mazlish
"Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły".
1. Pozwól dziecku dokonywać wyboru.
Zamiast mówić: "w tej chwili weź się za sprzątanie", powiedz: "potrzebuję pomocy w sprzątaniu, wolisz odkurzać czy zmywać naczynia". Nawet najmniejszy wybór stanowi możliwość rozszerzenia kontroli nad swoim życiem, pozwala ćwiczyć w wypowiadaniu się własnych sądów i podejmowaniu decyzji.
2. Okaż szacunek dla dziecięcych zmagań.
Zamiast mówić: "ojej, jak niestarannie zrobiłeś ten rysunek, wszystko tu pomazane; zrób to jeszcze raz, to przecież łatwe",
powiedz: "malowanie farbami może być trudne; często się coś rozmazuje; czasami pomaga, gdy się otrzepuje mocno pędzel z wody". Przekonując dziecko, że coś jest łatwe, wcale mu nie pomagamy. Jeśli bowiem uda się mu to zrobić i tak uważa, że nie dokonało niczego ważnego, godnego uwagi. Jeżeli z kolei poniesie porażkę, czuje się winne, że nie potrafiło wykonać czegoś łatwego. Docenianie wysiłku dziecka pozwala mu nabrać zaufania we własne siły i daje odwagę do samodzielnego pokonywania trudności.
3. Nie zadawaj zbyt wielu pytań.
Zamiast przepytywać: "jak dzisiaj było w szkole"
z kim bawiłeś się na przerwie?", powiedz: "miło Cię widzieć, witaj w domu".
Gdy zadajemy dziecku tysiące pytań, czuje się one atakowane lub onieśmielone. Im bardziej chcemy dowiedzieć się, co było w szkole lub na podwórku, tym bardziej zbywa nas lakonicznym "nic", "dobrze". Przesadna ciekawość może też być odbierana jako brak zaufania lub podejrzliwość.
4. Nie spiesz się z dawaniem odpowiedzi.
Zamiast natychmiastowej odpowiedzi na pytanie dziecka, spróbuj odwrócić pytanie: "to ciekawe pytanie, a Ty co o tym myślisz?" Natychmiastowa i wyczerpująca odpowiedź dorosłego uniemożliwia dziecku samodzielne szukanie odpowiedzi, dochodzenie do prawdy.
5. Zachęć dziecko do korzystania z cudzych doświadczeń.
Zamiast niezwłocznej odpowiedzi na problem czy pytanie dziecka, pokaż mu, że inni ludzie także mogą mu służyć swoją wiedzą i doświadczeniem. Dobrze, żeby dzieci wiedziały, że nie są zupełnie zależne od rodziny. Świat poza domem - sklep zoologiczny, lekarz, szkoła, starsze rodzeństwo - mogą pomóc przy rozwiązaniu problemów. Taka sytuacja daje poczucie większej niezależności od rodziny.
6. Nie odbieraj nadziei.
Na wyznania typu "będę lekarzem", nie odpowiadaj kontrargumentami w stylu "na medycynę bardzo trudno się dostać; i trzeba solidnie pracować, a Ciebie trudno zagonić do nauki". Powiedz lepiej: "chcesz w przyszłości leczyć ludzi? Opowiedz mi o tym". Próbując zabezpieczyć dzieci przed porażką, pozbawiamy je nadziei, dążeń, marzeń, a czasami zrealizowania planów.
(Faber, Mazlish 1996, s.153)
Drodzy rodzice,
jeśli Wy uwierzycie w umiejętności Waszych dzieci, one również będą wierzyć w siebie i wyrosną na odważnych, pewnych siebie i szczęśliwych ludzi. | | | |
|
